‘Ik kan helemaal niet zingen, maar ik doe het toch’
Op 8 maart is het Internationale Vrouwendag, met dit jaar als thema ‘Eén wereld, duizend vrouwen’. Een vrouw die zich al jarenlang inzet voor vrede in die ene wereld, is de 87-jarige Dick Huizenga. Wekelijks neemt ze deel aan een stil protest bij de Russische ambassade.
Iedere maandag hetzelfde liedje, het eerste uur van de middag. Tien minuten heen en weer lopen, tien minuten zingen en tien minuten mediteren. Daarna nog een keer van voren af aan, en het wekelijkse ritueel van Dirkje (Dick) Huizenga (87) zit erop. Het speelt zich af rondom verschillende Oekraïense vlaggen, aangebracht voor de Russische ambassade. Gadegeslagen door onzichtbaar, maar onmiskenbaar aanwezig ambassadepersoneel posteert hier sinds het begin van het Oekraïneconflict dagelijks de Haagse ‘vlaggenwacht’. Het zicht op de fraaie waterpartij en de beschaafde atmosfeer op straat zouden bijna doen vergeten dat Huizenga en haar medestanders een klein, stil protest laten horen tegen de Russische agressie in het buurland.
Geen klachten
Hoelang het nog moet duren, weet ze niet. ‘Dat vraag ik me niet af. Ik doe het gewoon.’ Dat is Dick Huizenga ten voeten uit. Geen klachten, hoewel ze er ‘mentaal moe’ van is. Uit het Overijsselse dorpje Lutten aan de Dedemsvaart heeft ze een nuchtere mentaliteit meegebracht. Ooit begonnen bij de Anti-Revolutionaire Jongeren Actie, was Huizenga in 1979 een van de oprichters van ‘Vrouwen tegen kernwapens’, vanuit de gedachte dat juist vrouwen hun stem voor vrede moeten laten horen. Meer dan tien jaar werkte ze op het secretariaat in Utrecht, totdat de groep in 1992 werd opgeheven.
Dat betekent niet dat Huizenga sindsdien bij de pakken neerzit. Ze steunt de katholieke vredesbeweging Pax Christi, organiseert vredeswandelingen en over haar jongste initiatief is ze nog maar nauwelijks uitgepraat. Toen het conflict in de Gazastrook uitbrak, organiseerde de Haagse Gemeenschap van Kerken een solidariteitsbijeenkomst met een joodse, een islamitische en een christelijke voorman bij de World Peace Flame. Dit kunstwerk van Heleen van der Sanden-de Groot voor het Vredespaleis bevat een symbolische vredesvlam, die sinds 2002 brandt in een zuil van natuursteen. ‘Ik geloof heilig in de kracht van deze vlam’, zegt Huizenga. Na de plechtigheid dacht ze bij zichzelf: we moeten wat met die vlam.
‘Ik geloof heilig in de kracht van deze vlam’
Ze vatte het plan op om er vier keer op een zondagochtend samen te komen voor een korte plechtigheid voor de vrede. Ze vond gehoor bij een handjevol gelovigen van ‘haar’ Houtrustkerk, dat uitgroeide tot een twintigtal. ‘Ik heb gezegd: dat gaan we vier keer doen. Om jezelf te beschermen moet je een doel stellen. Je moet een eindpunt bereiken.’ Het werkte: anderen haakten aan en inmiddels vindt de sobere plechtigheid iedere eerste zondag van de maand plaats, om half één.
Mondiaal verlangen
Voor Dirkje Huizenga staat de bijeenkomst bij het Vredespaleis voor een groter, mondiaal verlangen naar vrede en verbinding. ‘We brengen de verbinding tot uitdrukking door elkaars hand vast te houden. Die verbinding van mensen is zo wezenlijk, daar moeten we het van hebben.’
Oh, en dat liedje voor de Russische ambassade, iedere maandag? ‘Ik kan helemaal niet zingen’, zegt ze, ‘maar ik doe het toch.’ En zachtjes zingt ze voor zich uit: ‘Hoop die niet sterven wil, vrede die bij mij blijft.’
Matthijs Termeer
bij de foto: Eén keer per week protesteert Dirkje Huizenga (87) bij de Russische ambassade een uur lang tegen de oorlog in Oekraïne.