IN – DRUK
Vijftien jaar lang gaf ik godsdienstles op een basisschool. Als ik de klas met kleuters binnenkom, zie ik Mira zitten. Het schoolhoofd heeft mij verteld dat ze een week eerder uit Marokko is overgekomen. Ze is veel groter dan de anderen en is duidelijk nog steeds aan het bijkomen van alle nieuwe indrukken. Vorige week nog in Marokko, met vriendjes en vriendinnetjes. Een Berbermeisje, behorend bij de oorspronkelijke bevolking van Noord-Afrika. Het zal dan nog zo’n dertig jaar duren voordat (in 2011) Berbers als taal officieel erkend wordt door de Marokkaanse overheid. Berbers moesten zich maar aanpassen en Arabisch leren. Wil Mira op school mee kunnen komen, dan zal ze zeker eerst het Nederlands moeten beheersen. En daarom is ze, ondanks haar acht jaren, voorlopig in de kleuterklas ondergebracht.
Ik heb met haar te doen. Mijn kinderen vonden het al vreselijk toen ik, vanuit Amsterdam, een beroep naar Utrecht aannam. Het is mij jarenlang verweten, terwijl ‘inburgeren’ in Utrecht toch heus niet zo’n klus is. Mira leerde de taal trouwens verrassend snel en zong in groep acht enthousiast mee: ‘Toen ik naar mijn naaste zocht, waar was jij.’ Ik begeleidde dat op de gitaar.
Muziek en samen zingen, zo ontdekte ik, geeft verbondenheid en voegt een dimensie toe aan wat er allemaal geleerd en onthouden moet worden. Vraag maar aan de immer blijmoedige Erik Scherder. Ik speelde gitaar en zei dan bij sommige liedjes: ‘Jullie hebben allemaal twee instrumenten bij je, je stem en je handen. De klasse-onderwijzer van mijn school was wel eens somber over wat er van mijn verhalen over Abraham, Mozes en Jezus bleef hangen. Als hij daarnaar vroeg, lieten ze Jezus soms in een biezen mandje in de Nijl geboren worden. Maar mijn liedjes werden regelmatig spontaan aangeheven! In de auto op de achterbank, op weg naar Turkije, of tijdens het speelkwartier. Ik gaf al zo’n tien jaar les toen ik bij een friteskraam iets bestelde. Ik werd geholpen door een beeldschone Marokkaanse jongedame. Na een blik van herkenning zong ze: ‘Toen ik naar mijn naaste zocht.’
Het stemt mij dan ook niet vrolijk dat de afgelopen tijd het muziekonderwijs op de scholen een ondergeschoven kindje is geworden. Een kennis van mijn vrouw werkt op de door Israël bezette Westbank voor Musicians without borders. In de situatie van achterstelling en vernederende controles leren Palestijnse kinderen een instrument bespelen en zijn ze wekelijks in een dimensie van vrede en schoonheid. Het is heel goed voor hun zelfrespect en ze leren op vreedzame wijze aan de vrede te werken.
Ik moest aan Mira denken nu we deze maand weer liedjes zingen over de bisschop van Myra, ter ere van wie menig liedje gezongen gaat worden. Myra was de bisschopsstad in wat nu Turkije heet. Deze adventsbode baant de weg voor het meest bezongen kind van Bethlehem, dat zich toen – en ik vrees nog steeds – afvroeg: ‘In wat voor wereld ben ik nu terechtgekomen?’ Daarom zond Hij zijn leerlingen met liederen en vredegroet de wereld in.
Rob van Essen
Gebruik deze link: Toen ik naar mijn naaste zocht – Kerkliedwiki