COLUMN IN – DRUK
Ooit was januari de maand van de goede voornemens. Maar om de rest van het jaar te moeten leven met de ruïnes van wat je vol goede moed in de steigers zette, is geen pretje. Velen om mij heen beginnen er daarom maar niet meer aan. Trouwens, stoppen met roken moet in oktober om dan rond kerst te erkennen dat het weer niet gelukt is. Met afvallen beginnen mag elke dag, maar helaas ken ik meer afvallers dan volhouders. Kerkmensen opgelet: het is een van de weinige terreinen waarop ‘een beetje zondigen’ mag. Als je de volgende dag dan maar van de patat afblijft. Goede voornemens: geen lol aan te beleven dus.
Maar nu is er iets nieuws: ‘We gaan herinneringen creëren.’ Een vette vliegvakantie naar de tropen, je idool in het Gelredome! ‘Eten en herinneringen gaan ook goed samen’, lees ik. Zeker, maar dan toch meestal dat niet weg te krijgen stuk kauwgom dat volgens de kaart voor ‘biefstuk’ moest doorgaan. ‘Goede jeugdherinneringen, die neem je mee zolang je verder leeft’, zong Boudewijn de Groot. Maar… die heb je niet zelf gemaakt. Een leuke, sportieve vader, een enthousiaste onderwijzeres, het vriendje van volleybal, je krijgt het cadeau!
Deze column verschijnt als de verkiezingen voorbij zijn. Een van de lijsttrekkers wilde liever nergens aan herinnerd worden, vooruitkijken was haar devies. Welke herinnering gaat zij, en al die anderen die van alles veranderen willen, achterlaten? Politici denken dat ze belangrijk zijn, maar welke herinnering laten ze na? Een keer dronken achter het stuur, een motie van wantrouwen, een slecht geheugen: een grabbelton van onbenulligheden blijft rondzingen. Terwijl het toch om de inhoud moet gaan in de politiek. En nu er afgerekend wordt met ons koloniale verleden is Balkenendes verlangen naar ‘de VOC-mentaliteit’ fout, fout!
Ik heb mij afgevraagd welke herinneringen ik onbedoeld heb gemaakt. Te vrezen valt dat ik er bij een biograaf slecht van afkom. Je kinderen, zelf ouder en wijzer, kennen hopelijk genade. Te jong om NSB-lid geweest te zijn, schreef ik als 15-jarige lelijke stukjes over de oecumene. Wat een zegen dat ze niet hun weg vonden naar het eeuwige zwartboek van Google. Na mijn huwelijk bedankte ik voor het gratis abonnement op Gezond Gezin van de PSVG (Protestantse Stichting ter bevordering van Verantwoorde Gezinsvorming). Ik protesteerde bij mijn kerkenraad ‘dat daarin werd gepleit voor homoseksuele relaties’! Herinneringen creëren: veel leverde het niet op. Maar ook zonder mijn tegenstand liep de hoopvolle oecumene van de jaren zestig vast. Het verschuiven van de ethische panelen ging wel door, want mensen zijn gelukkig belangrijker dan meningen. Al is er nu dan toch een politieke partij die ons opriep op het terrein van gender en seksualiteit ‘weer gewoon’ te doen, waartoe nota bene ook chemische castratie van pedofielen gerekend wordt. Hopelijk herinnert men zich dit later als een groeistuip die snel vergeten moet worden. Geef mij deze herinnering maar: ‘Al wat gedaan werd uit liefde tot Jezus, dat houdt zijn waarde en zal blijven bestaan.’ Liefde is onvergetelijk.
Rob van Essen